Foute vrienden: de film

De combinatie van huiswerk, school, hobby's en broers die zeer graag computer spelen, zorgt ervoor dat ik weinig tijd heb voor mijn blog.  Wanneer het dan toch gelukt is tijd te maken om er een berichtje tussen te wurmen, zit ik vaak zo met mijn neus in de boeken dat ik het nog eens vergeet ook... Of, zoals een paar weken geleden ondertussen, ik kijk naar een film.
Deze keer was dat de film 'Foute vrienden', die ik samen met twee vriendinnen bekeken heb.

Drie + 1 (foute) vrienden gaan er op uit. Ze trekken rond met de caravan en dagen elkaar tot de meest gênante dingen; van in strakke gele pakjes mime spelen of een hap nemen van een kaas vol wriemelende maden tot een dagje op het naaktstrand rondlopen. Begijn, Jeron en Thomas worden voor deze film aangevuld door Christophe, alias "Bartje van Schuifaf", die zich nog moet bewijzen alvorens hij een echte foute vriend wordt. En dat zorgt voor zéér grappige situaties! Ik lag vaak plat van het lachen, net zoals ieder ander in de zaal. Bij deze film kan je gewoon niet serieus blijven, maar daar heeft niemand iets op tegen, toch? Ik alvast niet. :-)  'Foute vrienden: de film' is een geweldige film, super grappig, die je zeker gezien moet hebben!

Deel 11

‘De… de Hemel?!’. Luna’s mond viel open. ‘Maar dan, dan ben ik dus… dood.’ Haar tanden maakten een hard geluid toen ze haar mond weer dichtklapte.

Ze had plots moeite met ademen. Ik ben dood, dacht ze. Echt dood. Het voelde alsof iemand met een loden hamer in Luna’s buik geslagen had. Ze voelde hete tranen achter in haar ogen branden, maar knipperde ze weg. Ze zou niet huilen in het bijzijn van iemand anders.

Het mannetje krabde twijfelachtig aan het puntje van zijn neus. ‘Wel, daar ligt nu juist... het probleem, denk ik.’ Luna keek verbaasd op. Het mannetje verduidelijkte: ‘Jij bent tot nu toe het enige “levende wezen” dat hier is binnengekomen. Met andere woorden, je bent niet dood.’

‘Niet dood?!, Maar.. dat kan toch niet?’

‘Ja, toch is het zo.’, hij keek haar geïrriteerd aan. ‘Oh en, mijn naam is Jacques.’

Luna knikte beduusd. ‘Ik ben…’ ‘Luna. Ja dat weet ik.’, onderbrak hij haar.

Luna haalde haar schouders op. Eigenlijk verbaasde niets haar meer. Dat het mannetje…  Jacques…  wist wie ze was, kon er dus ook nog wel bij.

‘Dus… Als ik niet dood ben, wat doe ik hier dan?’, vroeg ze. Het mannetje wiebelde zenuwachtig heen en weer. ‘Daar zijn we nog niet helemaal uit.’, antwoordde hij, terwijl hij met zijn glitternagel alweer aan zijn neus krabde. ‘Maar als je mij wilt volgen, ik breng je naar de Consilia. Zij zullen wel weten wat aan te vangen met jou.’ Luna trok een van haar wenkbrauwen op. Ze had plots ongelooflijk veel zin om het mannetje een schop onder zijn kont te geven. Wat aan te vangen met haar. Alsof ze een stuk speelgoed was. Toch won haar nieuwsgierigheid het van haar ergernis. ‘Wie zijn de Consilia?’ Jaques’ antwoord klonk hol en ver weg, en nu Luna dat merkte, zag ze dat hij plots een meter of tien voor haar stond en haar ongeduldig stond aan te kijken. Ze holde naar hem toe. ‘De Consilia, jongedame’, hij keek haar streng aan, ‘is een bestuursraad. Ze bestaat uit 10 leiders, uitgekozen door het volk, die alles hier in goede banen leiden. Zonder hen was het hier een complete chaos.’ Hij draaide zich een wolk van glitters om en vervolgde zijn weg. Luna keek verbaasd om zich heen. De witte muren strekten zich nog steeds eindeloos ver uit en Luna kon nergens een levende ziel ontdekken. Ook geen dode. Wat ze dus niet snapte; hoe kon er chaos zijn in een wereld vol…  niets?

Stad van Hemelse Vlammen

Het gevaar ligt alweer op de loer. Clary, Jace, Simon en hun vrienden moeten vechten tegen het grootste kwaad dat ze ooit hebben gezien: Clary's eigen broer Sebastian. Niets of niemand in deze wereld lijkt hem te kunnen verslaan. De enige oplossing is te vinden in de diepste krochten van de onderwereld, waar nog nooit een schaduwjager is geweest en waarvan niemand ooit is teruggekeerd. Maar Clary, Jace en Simon hebben weinig keus. Terwijl de wereld om hen heen uit elkaar valt, staan ze voor de moeilijkste opdracht in hun leven...

Aanrader? Enkele dagen geleden (een week) eindigde de vakantie, waardoor de start van een nieuw trimester aangekondigd werd. En... zoals iedereen weet, weer school betekent, weer huiswerk. En weer huiswerk wil zeggen dat ik helaas wat minder tijd heb voor mijn blog. Dat heb je misschien al gemerkt aan het feit dat de lijst 'Binnenkort op mijn blog' steeds langer wordt. De uitgelezen boeken stapelen zich op, maar mijn lijstje "nog te lezen" wordt ook steeds langer. Gelukkig voor mij is het nu (eindelijk) weekend. En dat betekent: lezen, schrijven en bloggen! Met dat laatste kan al ik meteen beginnen, want enkele dagen geleden (intussen al een week of twee...) las ik het boek 'Stad van Hemelse Vlammen' uit, het laatste deel in de reeks 'Kronieken van de Onderwereld'. Zoals ik in het vorige bericht over deze reeks vertelde, is het 'Kronieken van de Onderwereld'-slot echt een ongelooflijk spannend boek. De demonen en duisteren slaan overal toe, en de wereld staat op het punt overgenomen te worden door Clary's broer Sebastiaan, die steeds kwaadaardiger wordt en nu ook het elfenvolk aan zijn zijde heeft om hem bij te staan in zijn strijd naar macht. Clary, Jace en de anderen moeten naar de Onderwereld, de plek waar Sebastiaan zich schuilhoudt, om hem te kunnen verslaan. 
In 'Stad van Hemelse Vlammen' zitten alle "ingrediënten" voor een perfect slot van een perfecte reeks. Spanning, actie, avontuur, romantiek, humor, verdriet, ... Noem maar op. 
Ja echt waar, ik ben fan! 

The perks of being a wallflower

*

'The perks of being a wallflower', is een ontroerende film die het verhaal vertelt van Charlie (Logan Lerman), een zeer verlegen jongen. Hij moet dit jaar voor het eerst naar de 'high school', en ziet daar serieus tegenop. Charlie heeft geen vrienden en had een moeilijke jeugd, waardoor hij zich nu zo onopvallend mogelijk gaat gedragen. Tot hij Sam (Emma Watson) en Patrick (Ezra Miller) leert kennen, halfbroer en -zus, die het muurbloempje Charlie helemaal laten openbloeien. Voor het eerst heeft hij echt vrienden, die hem laten weten dat "anders" zijn helemaal niet erg is, en Charlie een compleet nieuwe wereld doen ontdekken...

Aanrader? Onlangs was ik (waar zou ik anders zijn :-)) alweer in de bib. Ik moest daar een film gaan halen voor mijn ouders, en bracht dus ook eentje voor mezelf mee.
De keuze viel op deze film, 'The perks of being a wallflower' die, met Logan Lerman, Emma Watson en Ezra Miller in de hoofdrollen al niet slecht kon zijn. :-)

En -wauw-, dat was hij ook niet!
 'The perks of being a wallflower' was een zeer mooie, ontroerende film, maar vooral; zeer goed geacteerd! Logan Lerman speelde de wisselende gevoelens van Charlie zo goed, dat ik vaak tegen het scherm wou schreeuwen, lachen, meepraten, soms huilen, ...
Ik zat echt in de film, beleefde het verhaal mee, was verdrietig wanneer Charlie verdriet had, lachte uitbundig mee met de grappen van Patrick, en smolt binnenin bij elke liefdesverklaring. Ja, deze film voldeed zeker aan mijn verwachtingen, vond ik zelfs beter dan gedacht. Absoluut een aanrader!

*afbeelding: Bol.com

Stad van Verloren Zielen

Clary ontdekt dat Lilith er op magische wijze voor heeft gezorgd dat Jace nu een dienaar van het kwaad is. Hij spant samen met de boosaardige Sebastiaan, en ze zijn zodanig met elkaar verbonden dat het onmogelijk is om de een te vermoorden zonder ook de ander te doden. Toch is Clary vastbesloten Jace te redden, samen met haar goede vrienden Alec, Magnus, Simon en Isabelle. Daarbij zet ze niet alleen haar leven op het spel, maar ook Jace’ ziel...

Aanrader? Alweer het voorlaatste boek in de reeks 'Kronieken van de Onderwereld'. Ik vind het zeer jammer, want na 'Stad van Hemelse Vlammen', het vervolg op 'Stad van Verloren Zielen' én het laatste boek in de reeks, is het avontuur van Clary, Jace, Simon en de anderen echt afgelopen. 
Dit boek was alweer een geweldig verhaal. Het is magisch gewoon, hoe goed je de personages intussen kent, je perfect kan inbeelden hoe ze eruit zien, wat ze gaan doen, hoe ze denken... Het hele boek is eigenlijk magie. Ik verlang er intussen naar om ook een Schaduwjager te zijn, en op straat kijk ik stiekem naar de mensen; zit er echt geen verborgen benedeling tussen? Loopt hier geen Jace of Clary rond, die me komen halen en meenemen naar Idris? :-) Helaas, ik heb de Stad van Glas alleen nog maar in mijn fantasie gezien. En in deze fantastische boeken, die met elke omgeslagen bladzijde spannender worden. 'Stad van Verloren Zielen' was weer net zo spannend als de vorige boeken. Maar... ik had niet het gevoel dat ik moest weten wat er ging gebeuren, zoals in de vorige boeken. Ik vond het net wat minder meeslepend dan de anderen, kon het makkelijker wegleggen, en liet het iets vaker links liggen. Toch ben ik nog steeds fan van de reeks en vastbesloten om 'Stad van Hemelse Vlammen' zo snel mogelijk uit te lezen. Want, als echte 'Kronieken van de Onderwereld'-liefhebber, heb ik zo snel mogelijk het laatste deel van de reeks in huis gehaald en ben ik intussen al volop bezig met het lezen ervan.
En ik kan al een tipje van de sluier oplichten, het is spannend, zéér spannend... ;-)

Wraak

Tove is veertien. Ze heeft haar vader nooit gekend. Voor haar geboorte werd hij doodgeschopt. Een van de drie daders was Anneli Tullgren. Na een gedwongen verblijf in een jeugdinrichting is zij nu een bekende extreem-rechtse politica in volle verkiezingsstrijd. Op elke straathoek hangen posters van Anneli en haar stem klinkt uit de luidsprekers. Tove walgt ervan. 
Ik zal Anneli Tullgren vermoorden. 
De woorden die Tove uitspreekt zijn hard. Wraak, dat is het enige waar ze nog aan kan denken. Als Anneli het slachtoffer wordt van een brutale overval, krijgt commissaris Fors de leiding krijgt in deze fascinerend politiezaak. Is alles wel zo eenvoudig als het lijkt? Tove is de evidente verdachte...

Aanrader? Sinds kort is bij ons op school een bibliotheek geopend. Als echte leesgek vond ik dat natuurlijk geweldig, fantastisch, ongelooflijk leuk! Tijdens de middag snel erheen en daar vond ik 'Wraak', een politiethriller van de Zweedse auteur Math Wahl. Ik was het boek al een aantal keren tegengekomen in de bib, maar keek er meestal over. Nu ben ik toch de "achterflap" gaan lezen en die sprak me eigenlijk wel aan. En kijk, nu staat het hier op mijn blog. :-)
Vol met moorden, overvallen, onopgeloste politiezaken die beetje bij beetje ontrafeld worden, ... was 'Wraak' een heel erg spannend boek. Op sommige momenten gebeurde er zoveel tegelijk en kwamen er steeds weer nieuwe personages bij, dat ik even de kluts kwijtraakte. Maar dat lag waarschijnlijk ook aan het feit dat ik de vorige boeken niet gelezen heb.‘Wraak’ is namelijk het laatste deel van een vierdelige thrillerreeks rond hoofdinspecteur Harald Fors. Het boek breit een vervolg aan 'Zoek', het eerste deel in de reeks, welke ik -helaas- (nog) niet gelezen heb. De andere twee delen heb ik ook nog niet gelezen, maar wel al in mijn handen gehad, en die boeken hebben niet zoveel met dit verhaal te maken. Een goede vriendin van mij heeft wel één van die twee verhalen gelezen, nl. 'Raak', en dat vond ze een zeer goed boek...
Terug naar 'Wraak': Ik ben er niet zo laaiend enthousiast over, maar ik vond het ook geen slecht boek. Vind ik het een aanrader? Hmmm... Twijfelgeval. 

Deel 10

Luna kon het gewoon niet geloven. Dat een man zo klein kon zijn! Hij kwam amper tot haar middel, de uitstekende plukjes haar meegeteld. De rest van zijn zilverwitte haar was in een lage paardenstaart in zijn nek gebonden. Net als Luna droeg hij een wit gewaad, dat op zijn rug was versierd met zilveren koorden. Ze liepen van net onder zijn schouderbladen kruisgewijs tot zijn onderrug en waren daar vastgezet in een zwierige strik. De uiteinden hingen in elegante krullen langs zijn beentjes. Ook droeg hij geen schoenen. De tenen van het mannetje stonden krom, maar zijn teennagels zagen er perfect verzorgd uit en waren blijkbaar met een doorzichtige glitterlak geverfd. Nu Luna dat opmerkte, keek ze snel naar haar eigen voeten. Ze schrok, want ook zij liep op blote voeten. Gelukkig waren haar nagels nog niet in een of andere bizare kleur geverft, waar ze enorm opgelucht over was. Ze begon het mannetje behoorlijk vreemd te vinden, maar eigenlijk best wel grappig. Terwijl ze hem zo aanstaarde, bleef hij rustig staan. Hij leek het helemaal niet erg te vinden dat Luna hem van kop tot teen in zich opnam. Het leek alsof hij het wel vaker meegemaakt had. Alsof hij het al gewoon was.

‘Klaar?’, vroeg hij uiteindelijk. ‘Huh!’. Luna deinsde terug. Nu ze de man zag terwijl hij sprak, viel het haar nog meer op dat hij een zenuwachtig piepstemmetje had. ‘Euhm, ja hoor…’, stotterde ze. Luna vervloekte zichzelf. Ze was nog nooit zo onbeleefd geweest tegen vreemden. En deze man was zonder twijfel een vreemde. ‘Ik bedoel’, zei ze, ‘Natuurlijk ben ik klaar. Het was helemaal niet mijn bedoeling om zo te staren. Maar, het is hier zo… vreemd. Waar ben ik eigenlijk? En wat doe ik hier? En wie bent u?’ Ze mopperde in zichzelf. Nu deed ze alweer zo ongemanierd. Maar het mannetje grinnikte alleen. Hij leek het best wel grappig te vinden. ‘Dat zijn behoorlijk veel vragen, jongedame. Gelukkig voor jou, heb ik antwoorden.’ Hij kruiste zijn armen achter zijn rug en liep een stukje verder de tunnel in. Ondanks zijn korte beentjes kwam hij toch snel vooruit. Luna tilde haar gewaad op, zodat ze er niet over zou vallen, en haastte zich achter hem aan. Zodra ze weer naast hem liep, sprak hij verder. ‘Allereerst, waar zijn we? Dat is nogal moeilijk uit te leggen. Je zou het kunnen omschrijven als…’  hij draaide een plukje haren rond zijn vinger ‘… de Hemel, bijvoorbeeld. Of het Hiernamaals', hij haalde zijn schouders op. 'Het Paradijs misschien,… Wat jij wilt.’ 

Stad van Gevallen Engelen

De oorlog tussen de benedelingen en de schaduwjagers is voorbij, ze leven nu vredig naast elkaar. Clary is weer thuis in New York, en ze is begonnen met haar opleiding tot schaduwjager. En belangrijker: zij en Jace zijn nu echt een stel. Maar dan wordt de ene na de andere schaduwjager vermoord. Wanneer Jace zich afstandelijk gaat gedragen, wordt Clary geconfronteerd met haar grootste nachtmerrie...

Aanrader? In het vorige bericht over de reeks 'Kronieken van de Onderwereld', 'Stad van Glas', vertelde ik dat ik het boek 'Stad van Gevallen Engelen' ook al bijna uit had. Et voila, hier is het dan. ;-) 
Net als de de vorige boeken in de serie, alweer een geweldig boek! Het grote probleem, waar ik echt keer op keer mee zat toen ik dit boek las, was dat elk hoofdstuk zo ongelooflijk spannend eindigde. :-) Een voorbeeld van wat daar nu het probleem aan is: Ik lig rustig in mijn bed (niet echt rustig, ik lees natuurlijk dit heel erg spannende boek) en kijk op mijn wekker. Ik schrik wanneer ik zie hoe laat het al is en besluit om, wanneer het hoofdstuk waarin ik op dat moment bezig ben afgesloten is, te stoppen met lezen en te gaan slapen. Maar dan... Een hele onverwachte gebeurtenis en "boem!", het is gebeurd. Ik kan niet meer stoppen. Dan lig ik daar, aan het denken: 'Ik moet weten wat er gaat gebeuren of ik hou het niet uit van de spanning!' En tja, dan kan ik natuurlijk ook niet slapen :-)  Maar heel stiekem vind ik dat helemaal niet erg. Want zeg nu zelf, wat is er nu gezelliger dan 's avonds in je bed te lezen, niets toch? (Behalve in je bed liggen lezen met een warme chocomelk ;-)) 
Ja hoor, 'Stad van Gevallen Engelen' is er net als de rest van de boeken in de serie ook al in geslaagd mij ervan te overtuigen dat Cassandra Clare heel erg goed kan schrijven en dat de reeks 'Kronieken van de Onderwereld' echt een geweldige reeks is! 

Waterfall

Het onvoorstelbare is gebeurd: Eureka”s tranen hebben de aarde overspoeld en Atlantis doen stijgen. Met Atlantis is ook de boze koning Atlas bovengekomen. Eureka is de enige die hem kan stoppen, maar eerst moet ze leren vechten. Samen met haar vrienden Cat en Ander begint ze aan een reis door de oceaan op zoek naar de mysterieuze Solon die weet hoe ze Atlas kunnen verslaan. De tijd dringt. Zal hun belangrijke missie slagen?

Aanrader? 'Joepie!', dat is wat ik dacht toen ik dit boek in de boekhandel zag staan. Ik was er, samen met mijn broer, om... Ja, waarom eigenlijk? Hmmm..?

 Enfin. Het doet er niet zoveel toe. Ik was dus in de boekhandel, en wat ik wel nog weet is dat het niet de bedoeling was dat ik daar ook iets kocht. Helaas, de aantrekkingskracht van dit boek was té groot. Ik heb het gekocht. (Stout hé :-)) 

'Waterfall' is het vervolg op 'Teardrop', een verhaal over de verzonken stad Atlantis. Dat sprak mij al aan om het te gaan lezen, want mythen en legenden zijn echt mijn ding. Toen ik 'Teardrop' uitgelezen had, hoopte ik dan ook dat het vervolg snel zou komen. Net als deel 1 was ook dit een heel leuk en spannend boek. Wel een verschil is dat 'Waterfall' veel vlotter leest, en dat je niet kan stoppen. Dat gevoel ontbrak voor mij soms wel bij 'Teardrop'.
De cover van 'Waterfall' vond ik echt prachtig! Het boek was dat gelukkig ook. :-) En het einde... dat verraste mij helemaal! Wat er gebeurde, dat mag je lekker zelf ontdekken.
'Waterfall' is een zeker en vast een aanrader! 

Stad van Glas

Om het leven van haar moeder te redden, moet Clary naar de Stad van Glas, waar de Schaduwjagers oorspronkelijk vandaan komen. Haar beste vriend Simon wordt gevangen gehouden door de Schaduwjagers, haar broer Jace wil haar uit de weg ruimen en de kwaadaardige Valentine maakt zich klaar om alle Schaduwjagers voorgoed uit te roeien. Clary's enige kans om Valentine te verslaan, is om de hulp in te schakelen van de mysterieuze Sebastian. Maar kunnen Benedelingen en Schaduwjagers hun haat voor elkaar opzij zetten om samen te werken?

Aanrader? Het is al een tijdje geleden dat ik een boek las uit de reeks 'Kronieken van de Onderwereld'. Een tijdje, wat zeg ik, een héél erg lang tijdje. :-) Daardoor was ik al bijna vergeten hoe goed de boeken waren. En dat ze goed zijn, daar valt niet aan te twijfelen. Ik was nog maar begonnen in 'Stad van Glas', en amper twee dagen later zat ik daar. Met mijn mond vol tanden. Het boek was al uit. Dat wil toch wel wat zeggen, niet? Ik vond het echt een geweldig boek! Het telt 494 pagina's, dus dat wil zeggen, lekker veel leesplezier! (Althans, voor mensen die niet lezen alsof hun leven ervanaf hangt... Zoals ik ;-)) Ik vond het superspannend, het was grappig én het las -zoals bewezen- ongelooflijk vlot. Vanaf bladzijde één wil je meer, je kan het boek gewoon niet meer wegleggen. Cassandra Clare, de auteur van de reeks, heeft de kunst van het "mensen verslaafd maken aan je boeken" duidelijk helemaal onder de knie. :-) Want zodra dit boek uit was, ben ik naar de bib gehold en ondertussen is deel 4, 'Stad van Gevallen Engelen' ook al bijna uit...
 'Stad van Glas', is zeker en vast een aanrader!

Deel 9

De hete zwarte rook die in de lucht hing vulde Luna’s ogen, mond en neus. Het smaakte zuur en verbrand achter in haar keel. Ze moest kokhalzen. De vlammen wakkerden aan, verbranden Luna’s kleren en haren, lieten niet alleen littekens achter op haar huid, maar ook binnenin. Het meisje was dood. Ze zou nooit weten wat ze graag gegeten had, wat haar favoriete kleur was, hoe oud ze was… Ze zou zelfs nooit haar naam te weten komen. Ook dat  had de brand haar ontnomen. 
Luna’s wereld draaide. Het zwart aan de randen van haar blikveld verspreidde zich, en ontnam Luna het weinige zicht dat ze nog had. Haar lichaam schokte, probeerde wanhopig aan zuurstof te komen. Haar vingers klauwden aan haar nek, en probeerden de weg naar lucht te openen. Maar er was geen lucht. Er was enkel het donkere, oneindige zwart.

‘Ik heb op je gewacht.’

De stem die het zei klonk ver weg. Alsof hij aan het einde van een lange tunnel stond. Nu Luna wat beter keek, zag ze dat ze zich inderdaad in een soort tunnel bevond. Hij was rond, en de muren waren glad en wit. Ze kon geen lichtbron ondekken, maar het was er toch niet donker. Het was er vredig. Luna keek om zich heen. De stem zei niets meer. Misschien had hij besloten dat ze eerst moest ontdekken wat hier aan de hand was. Plots merkte Luna op dat haar eigen verbrandde en gescheurde oude kleren verdwenen waren. Ze droeg een lang, wit gewaad. Het was gemaakt van een lichte stof, die haar niet hinderde in haar bewegingen. De mouwen hingen losjes langs haar armen, en eindigden bij haar pols. De onderkant was afgewerkt met elegante gouden versieringen, die met de grootste zorg op de stof geborduurd waren. Ook haar huid zag er goed uit. De brandwonden waren weg, en haar huid voelde zeer zacht aan. Als een perzik, bedacht ze glimlachend. Haar haren waren gewassen, en hingen elegant langs haar lichaam. Luna keek er verbaasd naar. Ze liep een stukje verder de tunnel in. Er veranderde niets. De muren bleven wit, strekten zich eindeloos ver uit. Het was alsof er nooit een einde aan kwam. ‘Zo, je bent er eindelijk.’ Luna draaide zich verbaasd om. Ze keek recht in de blauwe ogen van een man. Een man die er eerst niet had gestaan. Een hele, hele kleine man.
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
* Vrolijk Pasen! *