Percy jackson: de bliksemdief

Percy Jackson staat op het punt om van school getrapt te worden. Alweer... En dat is nog maar zijn kleinste zorg. 
Want hij ontdekt dat hij de nakomeling is van een Griekse god. Als de bliksemschicht van Zeus wordt gestolen hebben Percy en zijn vrienden tien dagen de tijd om zijn onschuld te bewijzen en de oorlog op de Olympus tot bedaren te brengen.

Aanrader? Toen ik van een vriend over dit boek hoorde, dacht ik: 'dit is echt iets voor mij!' Ik heb het boek dus snel gereserveerd. En dan maar wachten, tot eindelijk de mail binnenkwam dat het boek terug aanwezig was in de bib. Ik ben zo snel mogelijk het boek gaan halen, en een kwartier later zat ik gezellig in de zetel met 'Percy Jackson: de bliksemdief'. En wauw, wat een boek! 
Het is spannend, meeslepend, avontuurlijk, vlot, grappig en zit vol Griekse mythologie. Er zijn waarschijnlijk mensen die bij de woorden Griekse en mythologie, onmiddellijk wegrennen en denken: sa-aai! Ik denk net het omgekeerde: 'Wauw, tof!' :-) Ik vind Griekse, Romeinse of wat voor mythologie dan ook, ongelooflijk interessant. Iedereen heeft zijn eigen mening, natuurlijk. Maar we zijn van het onderwerp aan het afwijken. Percy Jackson is een fantastisch hoofdpersonage, en het boek 'de bliksemdief' is een echte aanrader! Ik vind het moeilijk om toe te geven, want ik ben een hele grote Harry Potter-fan, maar Percy is -zelfs nu al, ik heb alleen nog maar het eerste boek uit- flink op weg om de troon met Harry te delen. Absoluut een aanrader!

De boogschutters van Hirado

Reyer wordt door zijn vader naar Hirado gestuurd, een eiland vlak voor de Japanse kust. Daar kan hij werken als leerling-koopman voor de VOC,
en misschien wel rijk worden. Onderweg krijgt hij van een piraat een brief die hij in Japan moet bezorgen.
Sakura is de dochter van een samoerai. Haar vader wil dat ze trouwt met een Hollandse koopman zodat ze in de gaten kan houden wat er allemaal gebeurt en besproken wordt in de handelspost van de VOC. Maar Sakura wil niet met een veel te oude vieze man trouwen. En al helemaal niet als ze Reyer heeft gezien. Het is liefde op het eerste gezicht.

Aanrader? 'De boogschutters van Hirado' is één van de nieuwe boeken van de KJV. Het is best een tijdje geleden dat ik nog een boek las hé? We zullen er dan maar invliegen zeker? :-D 
Om eerlijk te zijn, ik vond het niet zo'n heel goed boek. Ook niet slecht, maar ik moest wel even doorbijten om het boek uit te krijgen. Het is ook gewoon niet wat ik normaal graag lees. Mijn genre is eerder fantasy, en dit boek is dat niet. 
Maar voor wie graag Thea Beckman, ... leest, is dit boek wel een aanrader. 
Zo, dat was het ongeveer... :-/

Deel 4

Een warme gloed verspreidde zich door Luna’s lichaam. Ze hield haar handen voor zich, uitgestrekt naar het kleine brandende gasvuurtje waarop het water aan het opwarmen was. Straks gingen de opvoeders de grote pot waarin het water nu zat verdelen onder de kleine bakjes, en één aan elk kind geven. Die konden zich dan, met bitter weinig privacy, gaan wassen. Iedereen samen in één “badkamer”, zowel meisjes als jongens.

Maar tot dan was het er best kalm. Luna probeerde elke ochtend snel uit bed te komen, ook al ging dat vaak niet zo vlotjes, om nog even van de rust te kunnen genieten. Zeker vandaag. Haar zestiende verjaardag…

‘Eindelijk’, zou ze kunnen zeggen. Moest ze niet in het weeshuis wonen zou ze dat ook gezegd hebben. Zestien. De leeftijd waarop je mag uitgaan, acholhol drinken, de leeftijd waarop de wereld zich een stukje meer voor je opende… Maar dit was het weeshuis.

Terwijl Luna zachtjes mijmerend haar teenslippers uitschopte en haar voeten tegen de warme pot water legde, druppelden de andere kinderen één voor één binnen. De meesten zagen eruit als halve zombies. Een klein meisje wreef driftig in haar ogen. De kinderen bleven, net als Luna, zo dicht mogelijk bij het hete gasvuurtje staan. Met kleine slaapoogjes tuurden ze naar de bakjes, en keken teleurgesteld weer weg toen ze zagen dat ze nog niet gevuld waren. Enkelen volgden Luna’s voorbeeld, schopten hun teenslippers uit en drukten hun voeten tegen de wand van de grote pot water.

Soms kwam er een begeleidster langs en voelde aan het water. Als dat nog niet warm genoeg was liepen ze meteen weer weg. Hier viel niet veel op te letten. Iedereen was nog veel te moe om kattenkwaad uit te halen. 

Deel 3

Kriep!!

Met veel geknars en gepiep werden de houten deuren van de slaapzaal geopend. In de deuropening stond een vrouw, twintig jaar ongeveer, met een donkerrode t-shirt, waarop in afgebleekte letters nog net het opschrift “Cool” te lezen was. Een versleten jeansbroek zat strak rond haar slanke benen. Haar blonde krullen werden bijeengehouden in een lage staart in haar nek. Eén plukje ontsnapte en hing zachtjes krullend langs haar voorhoofd. In haar handen hield ze een lijst, waarop de namen van alle kinderen in het weeshuis genoteerd stonden. In de kolom ernaast stond geschreven welk kind welke taak moest doen die dag. Zo ging het elke morgen. Iedereen moest zijn steentje bijdragen. Met behendige vingers hing ze de lijst op aan de muur, en draaide zich weer om naar de kinderen. 

‘Opstaan!’, riep ze, verrassend zacht om een hele slaapzaal wakker te krijgen. Enkele kinderen keken verward op. 'Komaan jongens en meisjes, uit de veren!'

Luna opende langzaam haar ogen. Haar hoofd voelde aan alsof iemand het vol met watten had gestopt.

Met armen die loodzwaar aanvoelden wreef ze enkele verdwaalde haren terug achter haar oren. Niet dat het veel uitmaakte. Elke morgen werd ze wakker met een "coupe vogelnest", zoals zij het noemde. 

Slordige haren die alle kanten uit piekten. Gelukkige was er, in de oertijd waarschijnlijk, zoiets uitgevonden als een kam. Een heel erg handig dingetje, vond Luna. Voorzichtig sloeg ze haar deken van zich af. Een plotse kou overviel haar, nu ze de warmte van het deken niet meer voelde. Met ledematen die aanvoelden alsof ze van beton gemaakt waren sleepte Luna zich het bed uit. Na zoveel jaren schrok ze nu ook weer even toen ze de ijskoude vloer onder haar voeten voelde. Gelukkig had ze, net als alle anderen in het weeshuis, een paar grijze teenslippers naast haar bed staan. Snel schoof ze haar voeten erin. Voetje voor voetje schuifelde ze naar de badkamer, die niet echt een badkamer was. Er stond een bakje water voor elk kind, ter grootte van een kookpot, waaraan ze zich konden wassen.  Aan een klein vuurtje werd het water opgewarmd. Zeep of shampoo was er niet.  

Wonder

'Wonder'...
Zo heet het nieuwe boek van de KJV.

‘Ik heet August, en ik ga niet beschrijven hoe ik eruitzie. Wat je ook denkt, ik weet bijna zeker dat het erger is.’

Auggie Pullman is geboren met een gezichtsafwijking, en ook na veel operaties ziet hij er nog heel ongewoon uit. Hij doet zijn best niet op te vallen, maar mensen schrikken als ze hem zien, en ze staren of kijken weg. 
Als hij tien is gaat hij voor het eerst naar een gewone school. Auggie is bang dat hij niet geaccepteerd zal worden, en hij krijgt gelijk. Zijn klasgenoten negeren hem en sommigen beginnen hem te pesten. Maar er is één meisje dat zich niet door Auggies uiterlijk laat afschrikken...

Aanrader? 'Wonder' is, zoals ik al zei, het nieuwe boek van de KJV. De cover sprak me eigenlijk absoluut niet aan. Toen ik hem zag, was mijn eerste gedachte: Dit gaat een saai boek worden. Na het een tijdje links te laten liggen, ben ik uiteindelijk toch in begonnen. En het is toch gek hoe covers zo kunnen misleiden. :-) 'Wonder' was een heel mooi boek, en het las supervlot. Auggie is echt een fantastisch hoofdpersonage! Hij ziet er... niet erg mooi uit, maar geeft toch de moed nooit op. Hij maakt vrienden, gaat naar optredens... Kortom, hij doet heel erg zijn best om een normaal leven te leiden. Al loopt dat grotendeels in het water door zijn gezicht...
'Wonder' is zeker en vast een aanrader, en ik hoop dat vele pestkoppen dit boek gaan lezen, en tot het besluit komen dat pesten echt niet kan! Heel erg mooi boek, met een belangrijke boodschap: Pesten is niet oké! 

Deel 2

‘Dromen zijn bedrog’, herhaalde Luna steeds in zichzelf. ‘Dromen zijn bedrog…’ Ze ademde een paar keer diep in en uit, en wreef de slaap uit haar ogen. Luna keek de slaapzaal rond en zag… niets eigenlijk. Het was pikdonker. Enkel haar radiowekker, die ze als postpakket had ontvangen van een of ander immens ver familielid, lichtte flauw op. Met een deel van haar deken veegde ze de zweetdruppeltje van haar voorhoofd, en  probeerde zich de droom weer voor de geest te halen, maar de beelden ontglipten haar steeds. Ze herinnerde zich vooral het felle licht, en het gezicht van het meisje -haar gezicht!- dat zo sereen aan het kijken was. Zonder schrik was ze het licht in gelopen. Luna vond het vreemd. Ze had nog nooit over zichzelf gedroomd. Of zelfs maar over iemand anders. Haar dromen bestonden meestal uit wazige beelden, waar ze zich achteraf niets meer van herinnerde. Misschien had het iets te maken met stress..? Morgen werd ze zestien. Sweet sixteen, zei iedereen. Maar voor haar gold dat niet. Ze wist niet eens zeker of het wel haar verjaardag was, want de opvoeders hadden haar voor de deur van het weeshuis gevonden, in een rafelig doekje gewikkeld, terwijl ze nietsvermoedend op haar duim aan het zuigen was. Geen briefje, geen naam, geen familie… 
Luna zuchtte. Ze wierp een blik op de wekker. 5.13, pinkte er in rode blokletters. Over een uurtje kwam de opvoedster hen halen voor het ontbijt. Waterige havermoutpap met een beker melk, zoals gewoonlijk. Lekker!, dacht Luna ironisch. Maar niet bepaald het verjaardagsmaal waar ze op hoopte. Ze draaide zich op haar buik en duwde haar hoofd in het kussen. De grove wol van de overtrek kriebelde in haar neus. Ze trok haar deken over haar hoofd en probeerde te genieten van het uurtje slaap dat ze nog kreeg. Luna's ademhaling ging steeds langzamer, en voor ze het goed en wel besefte viel ze terug in een diepe, droomloze slaap.