dinsdag 31 maart 2015

De laatste Wachter: Sevenster

Eveline heeft maar één zorg deze zomer: een echt leuke jongen vinden met wie ze voor het eerst kan zoenen. Maar dan roept ze geesten op tijdens een feestje – tegen de waarschuwing van haar pleegmoeder in – en nu ziet ze plotseling dingen die andere mensen niet zien.
Doodsbang dat ze bezeten is door een kwade geest, probeert ze een manier te vinden om alles terug te draaien. Maar dan hoort ze van een waarzegster dat ze de eeuwenoude gave van De Wachters heeft – een gave die was afgeschermd, maar nu is wakker gemaakt. Een gave waardoor ze geesten en demonen kan zien.
En zij zien haar ook.
Eveline heeft maar één zorg deze zomer: in leven blijven.


Aanrader? Toen ik laatst in de bib was, zag ik dit boek staan. Het leek me heel mysterieus, omdat er enkel een raaf op de cover staat.
Dus las ik de achterkant... en ik was meteen verkocht. Snel het boek ontleend, naar huis, eerst nog studeren voor de examens, maar... als beloning dit lekker spannende fantasy-verhaal. Joepie!
'Sevenster', las heel erg vlot, ik kon het amper wegleggen. Het was spannend, mysterieus, meeslepend, boordevol actie, en zo kan ik nog een tijdje doorgaan. 
Lucky me! :-) Waarom? Deel 2, 'Wolfsbloed', is net uitgekomen! Dus het avontuur van Eveline is zeker nog niet afgelopen. Zo snel ik kan, ga ik 'Wolfsbloed' lezen, want ik ben fan! 
'Sevenster', is alvast een aanrader!

zondag 29 maart 2015

Deel 8


Het was een complete chaos. Kinderen renden door elkaar, terwijl ze gillend om hulp riepen. De opvoeders probeerden wanhopig de kinderen bij elkaar te houden, maar wisten ondertussen zelf ook niet wat te doen. In het midden van alles kon Luna alleen maar naar het vuur staren. In zijn speurtocht naar zuurstof had de brand al de hele hoek van de kamer in lichterlaaie gezet. En het bleef maar uitbreiden. Plots bleef Luna als verstijfd staan. Eén van de houten pilaren, waar het dak op steunde, scheurde met oorverdovendgekraak in tweeën. ‘Pas op!’, gilde Luna, maar de zwarte rookwolken die haar mond vulden deden haar kokhalzen, en niemand hoorde de waarschuwing. Alsof het in slowmotion gebeurde zag Luna de balk naar beneden komen. Ze hoorde gegil. Luna zag plots haarscherp het kleine meisje, die met haar been vastzat in een gat in de grond. Haar ogen waren angstig opengesperd, en staarden in de richting van de balk, die elk moment op haar terecht kon komen. Ze probeerde koortsachtig haar been uit het gat te trekken, maar het zat muurvast. Hoe ze ook trok, haar been verschoof geen millimeter. Het meisje gilde, en dikke tranen trokken sporen in het zwarte stof dat haar gezicht bedekte. ‘Help!’, riep ze wanhopig. ‘Help, help!’ Een verstikkende hoestbui deed haar ophouden. Het meisje hapte naar adem, maar de de donkere rook absorbeerde alle zuurstof. Wanhopig graaide ze naar lucht. Luna aarzelde maar een seconde. Ze snel als ze kon baande ze zich een weg door de vuurzee en liep het meisje tegemoet. Dat ze daarmee ook haar eigen leven op het spel zette, deed er op dat moment niet toe. De vlammen verschroeiden haar huid, maar Luna voelde de pijn amper. Het kleine meisje lag doodstil. Zo snel ze kon rukte Luna het been uit het gat, waarbij ze haar handen openhaalde aan de scherpe stukken hout die uit de rand van het gat staken. Vuurrode druppels bloed welden op en drupten één voor één op de grond. Luna's polsen schrijnden. Toch liep ze met het meisje in haar armen weg van de balk, die op dat moment de grond raakte. De hele vloer daverde onder Luna’s voeten. Moeizaam worstelde ze verder. Ze ademde bijna niet meer, en de hele kamer leek te draaien. Aan de rand van haar blikveld begon het zwart te zien. Toch strompelde ze verder. Luna merkte amper dat het kleine lichaapje in haar armen stil lag. Te stil. 

zondag 22 maart 2015

Deel 7


Margarita, een meisje met een hele hoop felgekleurde kralen in haar witblonde, heel erg lange haren, slenterde de ontbijtzaal binnen. Dat iedereen haar leek aan te staren omdat ze een uur te laat was, leek haar niets te doen. Ze liet haar blik langs de hoofden van de kinderen glijden en stopte toen ze Luna in het oog kreeg. Margarita glimlachte breed. ‘Gefeliciteerd!’, riep ze van de andere kant van de zaal naar Luna. Ze zwaaide ook nog eens zo uitbundig, dat Luna wel door de grond kon zakken van schaamte. Dat leek Marie helemaal niet door te hebben. Nog steeds breed glimlachend wurmde ze zich door rijen kinderen heen, waarbij hier en daar een paar keer een kreetje van pijn klonk, en liet zich uiteindelijk naast Luna op de bank zakken. Nadat ze die bijna wurgde in een enthousiaste omhelzing, en Luna nogmaals feliciteerde met haar zestiende verjaardag, viel Marie aan op de kom havermout, die Luna stiekem haar kant op geschoven had. Eten delen was normaal niet toegestaan, maar Luna walgde van de pap en Marie was vaak zo laat dat het eten al op was. 
‘Lekker?’, mompelde Luna. Ze keek vol slaperig toe hoe Margarita met de snelheid van een stoomtrein de pap naar binnen schrokte. ‘Hmmhmm…’ murmelde Marie met haar mond vol eten. Die kon het maar niet geloven dat Luna niet van de pap hield. Margarita was er dol op. Plots liet ze haar lepel vallen en keek Luna indringend aan. ‘Ruik jij dat ook?’, vroeg ze. ‘Hmm?’ Luna lag met haar wang op de tafel en schrok wakker. Ze was net weer in slaap gesukkeld. Marie porde Luna nog eens. ‘Ruik jij dat ook?’
‘Wat?’, mompelde Luna slaperig. Marie veegde een lok haar achter haar oor. ‘Die geur’, zei ze, en ze keek haar vragend aan. ‘Tuurlijk is het een geur’, antwoordde Luna ironisch, ‘anders zou je het niet ruiken.’ Ze legde haar hoofd koppig weer op tafel.  ‘Nee Luna, het ruikt naar vuur’, bleef Marie volhouden. Luna keek op. ‘Nu je ‘t zegt… Ik ruik ook iets raars.’ Ze veegde slaperig haar ogen uit, en keek de zaal rond. Ze zag niets. Tot Margarita haar aanstootte. ‘Luna… Kijk in die hoek daar…’ Luna keek naar de plaats die Marie aanwees. En inderdaad. Een dikke grijze wolk steeg op, en een scherpe geur prikkelde Luna’s neus. Ze keek Marie aan. Maar die keek naar het kleine oranje vlammetje dat intussen verschenen was. Haar altijd zo kalme gezicht stond nu angstig. Ze gilde: ‘Brand!’

zaterdag 21 maart 2015

Spijt




Jochem heeft het niet makkelijk op school. Hij is het mikpunt van getreiter door het clubje van Sanne. Klassenleraar Tino is veel te druk met populair doen voor de tieners en grijpt niet in als Jochem gepest wordt. Klasgenoot David ergert zich hieraan, maar durft er zelf ook niks van te zeggen.
Dan organiseert meester Tino het klassenfeest. David doet er alles aan om indruk te maken op Vera, het leukste meisje uit zijn klas. Als dat helemaal misgaat heeft David geen oog meer voor Jochem, die te grazen wordt genomen door zijn pestkoppen. De volgende ochtend krijgt de klas van de rector te horen dat Jochem ‘s avonds niet is thuisgekomen…


Aanrader? Nadat we in de klas een aantal fragmenten zagen uit de film "Spijt", wist ik het heel erg zeker: ik moest en zou het boek lezen. Ik heb het dan ook onmiddellijk gereserveerd in de bib. Tijdens het wachten zocht ik thuis trailers op van de film. Die heb ik intussen nog niet gezien, maar wil ik zeker ook eens bekijken.
Over het boek: 'Spijt' is een boek voor kinderen vanaf 12 jaar, telt 144 pagina's - het is dus niet zo'n dik boek - maar met een serieus onderwerp: pesten. Op een manier die geschikt is voor jong en oud, vertelt Carry Slee dat pesten zeer zware gevolgen kan hebben. Zeker wanneer je niet tijdig ingrijpt maar, zoals David, aan de kant blijft staan om zelf niet gepest te worden. Wanneer David uiteindelijk beseft dat het zo echt niet verder kan, is het misschien al te laat...
Een prachtig boek dat iedereen gelezen moet hebben, want pesten is niet oké!

Jochem met zijn hondje Simbad, een beeld uit de film
filmeditie van 'Spijt'

vrijdag 20 maart 2015

desoto adventurer 1961

Dames en heren, appelen en peren, boeren en boerinnen, ...
Helaas begint er geen feest. Alhoewel, het is maar hoe je 't bekijkt. Want hier is... het nieuwe boek van de KJV!

Als Rolf het portier van een Amerikaanse oldtimer opent, verandert hij daarmee voorgoed zijn leven. Maar ook voor Jasmijn, die kilometers bij hem vandaan woont, zal vanaf dat moment niet meer hetzelfde zijn.
Een oude wraaklegende en een mysterieuze boomstam brengen Rolf en Jasmijn toevallig bij elkaar. Maar toeval bestaat niet, beweert de bewaker van een verlaten kasteeldomein, die al jaren hoopt het tweetal te ontmoeten.
Stapje voor stapje ontrafelen Rolf en Jasmijn een groots geheim, dat voor hen beiden - en voor hun families - verstrekkende gevolgen zal hebben...

Aanrader? 'Desoto Adventurer 1961' is de titel van het nieuwe KJV-boek. Ik zal onmiddellijk met de deur in huis vallen, toen ik de cover - en de titel - zag, dacht ik "owh, owh... Het gaat over auto's." Niet meteen één van mijn grootse hobby's, moet ik toegeven. :-) Maar toen ik eenmaal in het boek begonnen was, viel het zeer goed mee. Ik ontdekte dat het helemaal niet zoveel over auto's ging als ik verwachtte. Het is zelfs eerder een fantasie-verhaal, en dat vind ik dan weer wel heel leuk. :-)  Wat ik van de cover vond? Zoals ik daarnet al vertelde, was mijn eerste indruk: "oh nee, auto's". Maar die eerste indruk werd vervangen door een tweede, en eigenlijk vind ik de cover best wel mooi. Je ziet er alles waar het verhaal over gaat op staan, het kasteel, de auto... Toch ziet hij er absoluut niet te druk uit. Ook de zonsondergang (of opgang...) vind ik heel mooi staan op de cover van een boek. Al bij al is het dus best een leuk boek. Ik vind het niet het allerleukste boek van de KJV, maar het verdient wel een plaatsje in mijn top 5.
PS. Volgende week is de laatste KJV-bijeenkomst van het jaar. Daarna is het uitkijken naar "het grote KJV-feest" :-) Ik heb er nu al ongelooflijk veel zin in!

zondag 15 maart 2015

Deel 6


Luna roerde lusteloos in de kom pap die voor haar op tafel stond. Hij was grijs, dik, en al wat je wilt, maar zag er niet bijzonder smakelijk uit. Zoals altijd eigenlijk. Luna zuchtte. Niet alleen was het vandaag haar verjaardag, die ze –wat gezellig- alleen mocht vieren, maar straks was het ook nog eens haar beurt om af te wassen. En Claudius stond op de lijst als afdroger. Claudius was een slungelige jongen van achtien, met een rond brilletje en heel erg slordig haar. Moest dat haar niet blond zijn geweest, zou hij best op Harry Potter lijken. Helaas was hij niet zo heldhaftig, moedig en vriendelijk. Claudius was, om het zachtjes uit te drukken, lui. Wat zo ongeveer wou zeggen dat Luna straks niet alleen moest afwassen, maar ook afdrogen. En daar had ze absoluut geen zin in. Voorzichtig at ze een hapje havermout. Het smaakte verschrikkelijk, maar desondanks lepelde Luna de pap naar binnen. Het was nu eenmaal het enige wat er te eten was. 

dinsdag 10 maart 2015

Een weeffout in onze sterren

Hazel werd drie jaar geleden opgegeven, maar een nieuw medicijn rekt haar leven voor nog onbekende tijd.  Augustus, Gus, heeft kanker overleefd - ten koste van een been. Vanaf het moment dat Hazel en Gus elkaar ontmoeten, lijkt er geen ontsnappen aan de zinderende wederzijdse aantrekkingskracht. Maar Hazel wil niet iemands tijdbom zijn.
Hazel laat Gus kennismaken met haar lievelingsboek: een vorstelijke beproeving. Samen gaan ze op zoek naar de mysterieuze schrijver van het boek, die het verhaal in het midden van een zin laat eindigen. Ze zijn vastbesloten te weten te komen hoe het afloopt. De tocht leidt hen naar Amsterdam. daar neemt hun leven een wending die ze zich niet hadden kunnen indenken...


Aanrader? Dit boek wou ik al zo lang lezen! Toen ik het eindelijk tegenkwam in de boekhandel, twijfelde ik niet. Ik kocht het. Amper een kwartier later (onmiddellijk nadat ik thuiskwam :-)) zat ik al in de zetel en las over Hazel, een meisje met schildklierkanker en uitzaaien in haar longen, en Augustus, de jongen op wie ze verliefd wordt. De jongen die kanker heeft overleefd, en daarvoor een van zijn benen heeft moeten afstaan. De volgende dag had ik het al uit. Wat een boek! Nadat je de eerste bladzijde omgeslagen hebt, kan je al niet meer stoppen met lezen. Het is mooi, leest vlot, en bovenal, het raakt je. Je wordt helemaal meegesleurd in Hazels wereld. Een wereld van liefde en hoop, maar ook  van verdriet, ziekte en pijn. Een wereld waarin "normaal" helaas niet mogelijk is. Desondanks geeft Hazel niet op. Ze leest boeken, kijkt tv en gaat shoppen. En... ze wordt verliefd. Helaas zit er 'een weeffout in de sterren'...
Een ongelooflijk mooi boek, ondertussen ook verfilmd, en absoluut een aanrader!

woensdag 4 maart 2015

Kingsmen

De Kingsmen is een genootschap van geheim agenten die wereldwijd opereren. Als een van de leden omkomt bij een operatie wordt aan de overgebleven Kingsmen gevraagd om een kandidaat opvolger voor te dragen. Galahad, een van de veteranen van de Kingsmen kiest voor Eggsy, de zoon van een oud-kingsmen die ooit zijn leven heeft gered. Na enige aarzeling stemt Eggsy, die een problematische jeugd kent, toe en treed hij toe tot wat wordt genoemd ‘de zwaarste sollicitatieprocedure ter wereld’.  Ondertussen werkt Richmond Valentine, miljonair en directeur van een communicatiebedrijf, samen met zijn assistente Gazelle aan een geheim plan om de wereldbevolking drastisch in te perken...

Aanrader? Om mijn broers verjaardag te vieren, trokken we een paar dagen geleden met z'n allen naar de cinema. Na lang twijfelen en veel trailers bekijken, viel de keuze uiteindelijk op 'Kingsmen'. Een spannende spionnenfilm. :-) Naar mijn mening soms iets té spannend. Ik ben dan ook niet zo voor dit soort films. De gevechten volgden elkaar in zo'n hoog tempo op, dat ik vaak even de kluts kwijtraakte en het verhaal even niet meer volgde. Maar... de gevechten kregen wel "special effects"... Een leuk muziekje, beetje vuurwerk, een superschurk die niet tegen bloed kan... Klinkt raar, niet? Wel, in deze film kan het! :-) 
Helaas vond ik het daardoor wel iets beter, maar nog niet geweldig... 
Al bij al vond ik er toch net iets te veel gevechten inzitten. Maar voor wie van spionnen, geweren, kogels, en gevechten houdt, is deze film dus zeker en vast een aanrader!

zondag 1 maart 2015

Deel 5


Luna voelde hoe enkele druppels water via haar hals naar beneden gleden, en een dun spoor van koud water achterlieten op haar huid. Ook langs haar haarpunten gleden dikke druppels naar beneden, en drupten één voor één op de grond. Luna rilde. Het water was net wel opgewarmd geweest, maar het verraste haar keer op keer hoe snel zo’n bakje water afkoelde. Ze probeerde zich zo snel mogelijk af te drogen, schoot in haar kleren, en stak haar voeten terug in de teenslippers. Langzaam slenterde Luna naar de ontbijtzaal. Naar zaten al enkele groepjes kinderen. Ze staarden wat voor zich uit, of waren op fluistertoon een gesprek aan het voeren. De meesten keken amper op toen Luna binnen kwam. Ze zette zich op een grote houten bank, in een hoek van de zaal. Het was zo’n beetje haar vaste plek geworden, ook al waren er geen afgesproken plaatsen. Naast haar zat meestal Margarita, één van Luna’s weinige vriendinnen. Maar Margarita, of Marie, zoals Luna haar noemde, hield van uitslapen. Dat ze zich daardoor niet meer kon wassen (omdat het water op was), vond ze niet erg. Daardoor zat Luna ‘s morgens vaak alleen. Meestal kon haar dat niet zoveel schelen, maar vandaag had ze toch graag Marie naast haar zien zitten. Want je zestiende verjaardag alleen vieren, is ook niet alles, vond Luna.