Luna voelde hoe enkele druppels water via haar hals
naar beneden gleden, en een dun spoor van koud water achterlieten op haar huid.
Ook langs haar haarpunten gleden dikke druppels naar beneden, en drupten één
voor één op de grond. Luna rilde. Het water was net wel opgewarmd geweest, maar
het verraste haar keer op keer hoe snel zo’n bakje water afkoelde. Ze probeerde zich zo snel mogelijk af te drogen, schoot in haar kleren, en stak
haar voeten terug in de teenslippers. Langzaam slenterde Luna naar de
ontbijtzaal. Naar zaten al enkele groepjes kinderen. Ze staarden wat voor zich
uit, of waren op fluistertoon een gesprek aan het voeren. De meesten keken
amper op toen Luna binnen kwam. Ze zette zich op een grote houten bank, in een
hoek van de zaal. Het was zo’n beetje haar vaste plek geworden, ook al waren er
geen afgesproken plaatsen. Naast haar zat meestal Margarita, één van Luna’s
weinige vriendinnen. Maar Margarita, of Marie, zoals Luna haar noemde, hield van
uitslapen. Dat ze zich daardoor niet meer kon wassen (omdat het water op was), vond
ze niet erg. Daardoor zat Luna ‘s morgens vaak alleen. Meestal kon haar dat
niet zoveel schelen, maar vandaag had ze toch graag Marie naast haar zien
zitten. Want je zestiende verjaardag alleen vieren, is ook niet alles, vond
Luna.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten