Deel 7

Margarita, een meisje met een hele hoop felgekleurde kralen in haar witblonde, heel erg lange haren, slenterde de ontbijtzaal binnen. Dat iedereen haar leek aan te staren omdat ze een uur te laat was, leek haar niets te doen. Ze liet haar blik langs de hoofden van de kinderen glijden en stopte toen ze Luna in het oog kreeg. Margarita glimlachte breed. ‘Gefeliciteerd!’, riep ze van de andere kant van de zaal naar Luna. Ze zwaaide ook nog eens zo uitbundig, dat Luna wel door de grond kon zakken van schaamte. Dat leek Marie helemaal niet door te hebben. Nog steeds breed glimlachend wurmde ze zich door rijen kinderen heen, waarbij hier en daar een paar keer een kreetje van pijn klonk, en liet zich uiteindelijk naast Luna op de bank zakken. Nadat ze die bijna wurgde in een enthousiaste omhelzing, en Luna nogmaals feliciteerde met haar zestiende verjaardag, viel Marie aan op de kom havermout, die Luna stiekem haar kant op geschoven had. Eten delen was normaal niet toegestaan, maar Luna walgde van de pap en Marie was vaak zo laat dat het eten al op was. 

‘Lekker?’, mompelde Luna. Ze keek vol slaperig toe hoe Margarita met de snelheid van een stoomtrein de pap naar binnen schrokte. ‘Hmmhmm…’ murmelde Marie met haar mond vol eten. Die kon het maar niet geloven dat Luna niet van de pap hield. Margarita was er dol op. Plots liet ze haar lepel vallen en keek Luna indringend aan. ‘Ruik jij dat ook?’, vroeg ze. ‘Hmm?’ Luna lag met haar wang op de tafel en schrok wakker. Ze was net weer in slaap gesukkeld. Marie porde Luna nog eens. ‘Ruik jij dat ook?’

‘Wat?’, mompelde Luna slaperig. Marie veegde een lok haar achter haar oor. ‘Die geur’, zei ze, en ze keek haar vragend aan. ‘Tuurlijk is het een geur’, antwoordde Luna ironisch, ‘anders zou je het niet ruiken.’ Ze legde haar hoofd koppig weer op tafel.  ‘Nee Luna, het ruikt naar vuur’, bleef Marie volhouden. Luna keek op. ‘Nu je ‘t zegt… Ik ruik ook iets raars.’ Ze veegde slaperig haar ogen uit, en keek de zaal rond. Ze zag niets. Tot Margarita haar aanstootte. ‘Luna… Kijk in die hoek daar…’ Luna keek naar de plaats die Marie aanwees. En inderdaad. Een dikke grijze wolk steeg op, en een scherpe geur prikkelde Luna’s neus. Ze keek Marie aan. Maar die keek naar het kleine oranje vlammetje dat intussen verschenen was. Haar altijd zo kalme gezicht stond nu angstig. Ze gilde: ‘Brand!’