Het
gebeeldhouwde meisje bleef Luna dromerig aankijken. Ze leek zo echt, verzonken
in haar eigen gedachten, ver van de werkelijkheid, dat Luna onwillekeurig
bewondering kreeg voor de maker. Terwijl ze peinzend naar het meisje bleef
kijken, duwde Luna haar lichaam omhoog, liet haar voeten zachtjes over de rand
van het bed glijden en bleef zo zitten, terwijl ze probeerde orde op zaken te
stellen in haar hoofd vol rondtollende gedachten. Honderden vragen kwamen in haar op. Waar was ze? Wat deed ze hier? Hoe was ze hier gekomen? O wacht…
Dat was met … een mannetje. En daarvoor… Brand. In het weeshuis. Luna wist het
weer. Maar hoe heette het mannetje ook weer? Jan of zo… Nee, nee… Jacques, dat
was het. Met een zucht streek Luna een lok zwart haar achter haar oor. Het
verbaasde haar hoe zacht en fijn het aanvoelde, alsof het na een lange tijd
eindelijk weer eens fatsoenlijk was gewassen. In het weeshuis had ze nooit echt
de middelen en de tijd gehad om dat te doen.
-----------------------------------------------
Een kort stukje tekst, maar ik heb in de vakantie en met mijn vergeetachtige "hoofd vol rondtollende gedachten" vaak geen flauw benul van welke dag het is, waardoor ik dan plots denk: 'Oh nee! Het is zondag en ik was het alweer bijna vergeten!' en in alle haast een nieuw deel(tje) schrijf...
Mijn excuses daarvoor :-)
Sarah
Sarah
Geen opmerkingen:
Een reactie posten