Deel 14

Luna gilde. Een ijselijke kreet, die de gloeiend hete pijn die zich op dat moment in Luna’s handpalmen verspreidde symboliseerde. Alleen was die pijn nog duizend keer erger dan de gil. Het begon vanuit het midden van haar hand, waar hart- en levenslijn elkaar raakten, en strekte zich uit naar de toppen van haar vingers. Het leek alsof het bloed in haar handen omgevormd werd tot een vloeibaar vuur, witheet en schrijnend. Ze voelde het stromen, rondgepompt door haar hart, alleen was dit niet de normale vloeistof, maar en dikke, stroperige hitte die de wanden van haar bloedvaatjes tergend langzaam afbrandde. Toen Luna haar handen naar haar mond bracht, bedoeld om ze af te koelen door erop te blazen, viel ze bijna flauw. Niet enkel door de pijn, maar ook door wat ze op dat moment zag. Het netwerk van bloedvaatjes dat zich in haar handpalmen en vingers bevond, stond fel afgetekend tegen haar huid. Het lichtte op, alsof iemand met een penseel het patroon dat haar bloedvaatjes vormden op haar huid geschilderd had. En het bewoog. De zilverwitte strepen licht vloeiden over elkaar heen, als kleine wormpjes die zich in haar handen gevestigd hadden. Luna gilde. Ze schreeuwde haar keel stuk, verscheurde bijna haar stembanden, tot Jacques, die als door de bliksem getroffen was blijven staan bij het voorval, plots in actie kwam. Hij drukte zijn hand tegen Luna’s mond en keek schichtig om zich heen. Luna beet en schopte, de tranen sprongen in haar ogen, maar Jacques loste niet. Ze werd zwakker. De bijtende pijn in Luna’s handen maakten het bijna onmogelijk zich op iets ander te concentreren. En Jacques bleef haar mond bedekken, waardoor het moeilijk was aan zuurstof te komen. Het leek alsof ze de brand in het weeshuis weer opnieuw beleefde, maar deze keer met haar handen vastgeketend, zodat de vlammen lustig het vlees van haar botten konden schroeien. Het werd te veel. Haar ogen draaiden rond in hun kassen, de pijn verdween, en voor de tweede keer in nog geen uur tijd verloor Luna het bewustzijn.