Deel 2

‘Dromen zijn bedrog’, herhaalde Luna steeds in zichzelf. ‘Dromen zijn bedrog…’ Ze ademde een paar keer diep in en uit, en wreef de slaap uit haar ogen. Luna keek de slaapzaal rond en zag… niets eigenlijk. Het was pikdonker. Enkel haar radiowekker, die ze als postpakket had ontvangen van een of ander immens ver familielid, lichtte flauw op. Met een deel van haar deken veegde ze de zweetdruppeltje van haar voorhoofd, en  probeerde zich de droom weer voor de geest te halen, maar de beelden ontglipten haar steeds. Ze herinnerde zich vooral het felle licht, en het gezicht van het meisje -haar gezicht!- dat zo sereen aan het kijken was. Zonder schrik was ze het licht in gelopen. Luna vond het vreemd. Ze had nog nooit over zichzelf gedroomd. Of zelfs maar over iemand anders. Haar dromen bestonden meestal uit wazige beelden, waar ze zich achteraf niets meer van herinnerde. Misschien had het iets te maken met stress..? Morgen werd ze zestien. Sweet sixteen, zei iedereen. Maar voor haar gold dat niet. Ze wist niet eens zeker of het wel haar verjaardag was, want de opvoeders hadden haar voor de deur van het weeshuis gevonden, in een rafelig doekje gewikkeld, terwijl ze nietsvermoedend op haar duim aan het zuigen was. Geen briefje, geen naam, geen familie… 
Luna zuchtte. Ze wierp een blik op de wekker. 5.13, pinkte er in rode blokletters. Over een uurtje kwam de opvoedster hen halen voor het ontbijt. Waterige havermoutpap met een beker melk, zoals gewoonlijk. Lekker!, dacht Luna ironisch. Maar niet bepaald het verjaardagsmaal waar ze op hoopte. Ze draaide zich op haar buik en duwde haar hoofd in het kussen. De grove wol van de overtrek kriebelde in haar neus. Ze trok haar deken over haar hoofd en probeerde te genieten van het uurtje slaap dat ze nog kreeg. Luna's ademhaling ging steeds langzamer, en voor ze het goed en wel besefte viel ze terug in een diepe, droomloze slaap.